Teño medo, irmán

de que non lembres as tardes eternas

nas que xogamos no ordenador

Teño medo de que xa non me apertes

De non saber que dicirte cando falemos

De non poder contarche xa nada

Teño medo de que non lembres
a casa onde medramos

Onde fixémonos homes

O receo

O perigo

O engano

O abafallo daquela tarde

Tebra absoluta

resón constante

Cousas que antes non coñecía

son agora parte da nosa lingua

lingua secreta

que soamente falamos ti e máis eu

Aprendín a dicir cancro no Hospital Santa María Nai de Ourense

escoitando a outros falar da miña nai

do corte que fixeron 

do espazo que deixaron 

no seu corpo 

Aprendín a dicir ferida cando a vía cada noite mudar as vendaxes 

manchadas dun líquido que non era sangue nin auga

Os beizos vermellos e sen cicatrizar

a pel rosada e tenra arredor, marcada polo adhesivo cirúrxico 

Os puntos da sutura pretos e rotos que xa non pechan nada

que coma xanela deixan ver os ligamentos e a graxa 

Aprendín a falar do cancro subindo pola rampla
que cheva ao Centro Galego de Saúde 

collido pola man fría da miña nai 

Aprendín que o fin do camiño non me levou a Roma

levoume ata ela

Segueme na morte

imitador

Lánzate ao baleiro comigo

Acompañame a recoller as pezas 

Do crebacabezas que é o meu pai

Corpo vasilla

Primeiro enterramento

Dobre xogo

Dupla vida 

Escindido entre o corpo e o espirito

Obsesionado por atopar a unidade

Eu percorrin o camiño antes ca ti

Carguei co meu pasado ao lombo

Sen poder desfacerme de este fardo

Conciencia desdobrada

Oponte a mín

Cadeira baleira

Faite buraco e beira

Cabalo negro

conciencia contraria e insatisfeita

mortal e perecedoira

atrapallada entre identidade e alteridade

Non sei se agora vivo

o se durmín dende que te vín